Het jaar is 1900. De student Lodewijk verhuist van Haarlem naar het bruisende Parijs. Muziek is zijn leven. Op het conser-vatorium ontmoet hij geestverwanten en uiteindelijk zelfs beroemdheden als Maurice Ravel. In veertig brieven aan een broer schetst Lodewijk hoe zijn muziekleven verloopt. Een overleden kind blijkt een cruciale rol te spelen: ‘Niets was van mijzelf, zelfs mijn naam niet.’

De briefschrijver is een zogenaamd vervangkind. In vroegere tijden werd ouders die een kind hadden verloren, vaak aange-raden zo snel mogelijk een nieuw kind te krijgen, opdat ze het dode kind zouden kunnen vergeten. Er zijn nogal wat beroemde vervangkinderen: Vincent van Gogh, Jacques Brel, Salvador Dalí, Peter Sellers.

Niet zelden kregen deze kinderen dezelfde naam als het over-leden broertje of zusje. Ze waren soms lang en vruchteloos op zoek naar een eigen identiteit omdat ze eeuwig in de schaduw bleven staan.

Het verloren kind is een ontroerend verhaal over een zoektocht naar bevrijding, naar de schoonheid en de troost van muziek.

    Als een cello jarenlang niet bespeeld wordt,
    verliest zijn klank elke sprankeling en wordt
    hij doods en dor. Wist je dat broertje?

 
Erik Harteveld (Assen, 1955) is een veelzijdig talent. Hij is dichter, schrijver, acteur en muzikant. In zijn poëzie en proza toont hij zich een romantisch verhalenverteller zonder valse romantiek. Misschien heeft dat te maken met zijn Drentse achtergrond, misschien met zijn liefde voor de grote Russische schrijvers. In Hartevelds theaterstukken is de humor nooit ver weg maar altijd is het verhaal dat hij wil vertellen leidend. In Groot Hunzeland (2010) is latent fascisme het thema: de toneelschrijver houdt hier zijn publiek uiterst geraffineerd een spiegel voor.

Erik Harteveld studeerde Russisch, was kortstondig inlichtingenofficier bij het leger, maakte meer dan duizend sketches voor RTV Drenthe, is al ruim vijftig jaar bluesmuzikant
met een eigen band en acteerde in tal van theaterproducties. In 2014 publiceerde hij bij AFdH Uitgevers Koude Oorlog aan de IJssel. Adriaan van Dis noemde deze roman in brieven ‘een meesterwerk’.