A.L. Snijders (Amsterdam 1937) publiceerde vanaf de jaren '80 columns in diverse kranten. In de jaren '90 bundelde Thomas Rap in vier boeken die columns, laatstelijk in 1998. In 2006 maakte AFdH een boek met 336 zeer korte verhalen van Snijders, Belangrijk is dat ik niet aan lezers denk. In 2013 verscheen de zevende bundel zkv's, Wapenbroeders.

Details
(zkv 5.11.2001)

Het klinkt overdreven, maar bij elke bosrand moet ik aan Alex Pendrecht denken, altijd. Hij kwam uit Antwerpen en studeerde in Amsterdam. Ik heb de jaren vijftig in gedachten. Alex studeerde psychologie (nota bene). Zijn beste vriend (nostalgie, melancholie, jeugd – de dingen die pas later betekenis krijgen) was Boris Houtland, uit Amersfoort. Een harde jongen, die zijn studie geschiedenis eraan gaf en journalist werd.Toen Alex afgestudeerd was, vertrok hij met zijn vrouw en kinderen naar een bosrijke omgeving, hij had een baan als personeelschef bij de spoorwegen gekregen. Het huis dat hij huurde, was van een Engelse knusheid (witgepleisterd, erker, rieten dak, gebouwd in 1909, het geboortejaar van mijn vader). Het lag in een glooiend landschap, bovenop een aardplooi, met zijn rug naar een bos. Als er van ver een auto over het lussende pad kwam aanrijden, wist het huis dat er bezoek kwam, er lagen geen andere huizen in de omgeving.
Als Alex naar zijn werk was en de kinderen naar school, kwam er vaak een auto op bezoek. Deze werd bestuurd door Boris Houtland, die stiekem aan de liefde kwam doen met de vrouw des huizes. Niemand wist ervan, alleen het huis. Het huis wist ook waar ze het deden, in de logeerkamer, in het echtelijk bed of op de bank in de erker. Omdat Boris gewoon bevriend bleef met Alex, bracht hij ook nog officiële bezoeken aan het huis, het was een klassieke 3-hoeksverhouding, met één onwetende. Ik heb een heel gewone fantasie en dacht altijd dat het zo zou gaan: Alex komt thuis op een ongewoon uur... Maar het is nog gewoner dan gewoon, de vrouw van Alex zegt op een dag dat ze er niets meer aan vindt en vertrekt met de kinderen. Ze trouwt inderdaad met Boris, maar dat wordt ook niks.
Een tamelijk gewoon verhaal uit de tweede helft van de twintigste eeuw, in een toegevende maatschappij, met de bijbel weliswaar nog steeds op het nachtkastje, maar zonder volkswoede en steniging. Ik schrijf het dan ook op om een andere reden. De details. Alex herinnert zich dat Boris op een zondagochtend op bezoek zou komen, een afspraak. Hij stond in de erker en zag de vw-kever komen,nu eens zichtbaar, dan weer verdwenen – bochten en glooiingen. Hij riep naar achteren dat Boris in aantocht was, maar zijn vrouw reageerde niet, ze had hem niet gehoord.Toen de auto bij het huis stilstond, zag hij dat zijn vrouw naast Boris zat, ze was hem tegemoet gelopen. Hij zag ook dat ze de nieuwe, leren rok droeg, die ze enkele dagen daarvoor gekocht had. Op dat ogenblik hadden deze details geen betekenis, later wel. In de zwellende en krimpende muil van de scheiding gebeurde nog iets opmerkelijks. Boris zocht Alex een keer op in het stil geworden huis, trok hem in het gesprek onverwacht op de bank en probeerde hem op zijn mond te kussen. Hoewel Boris groter en sterker was dan Alex, kreeg deze door de ongewone situatie reuzenkracht en wist zich te ontworstelen. Volgens mij maken deze details de scheiding werkelijk de moeite waard.

gras