The Non Urban Garden is een in ieder opzicht verrassend geslaagd boek geworden. Gelaagd, geletterd, kunstzinnig, esthetisch, ethisch, filosofisch, politiek, (kunst)historisch, ambachtelijk en organisch.

De vormgeving van het boek maakt hebberig.  Grassen, groei en groenen spatten van de bladzijden. Schetsen, tekeningetjes, kunst. De noten en verwijzingen zijn direct in de kantlijn geplaatst. Een zegen. Organisch maakwerk, parallel lopend aan de inhoud. Lekker in de hand liggend, qua formaat en gewicht.

Gemakkelijke kost om te lezen is dit boek niet. Dat hoeft ook niet. Wie een ander mens wil worden, moet er wat voor doen. Du mußt dein Leben ändern, dichtte Rilke, Peter Sloterdijk zegt hem dat na.

De vier kunstenaars van het project hebben gekozen voor ingrijpen in de natuur. Zij reizen, verbergen, geven inzicht en ontvouwen. Ga er maar aan staan! Hoe zij dit doen, daarvoor moet men het boek maar zelf in handen zien te krijgen.

De essayistische stukken zijn van zeer hoog niveau en geven een uitputtende hoeveelheid onderzoeksvragen, definities en visies.

En dan is er het interview met Piet Oudolf. Liefdevol kritisch over de ideeen en filosofische concepten van de kunstenaars. Uit alles blijkt hoe hij een kunstenaar pur sang is. Kundig tot in zijn kruin.

Tuinen zijn niet langer om alleen bij stil te staan, luidt de laatste zin. Dat is waar. De paradox van de uitspraak is echter dat je na lezing van The Urban Garden voorgoed bij het idee tuin zal stilstaan.